‘Pas op voor de Post-Erasmusdepressie’, hoorde ik een paar keer voor ik vertrok naar Lissabon. ‘Eerst zien, dan geloven’, dacht ik.

We zijn nu welgeteld een jaar verder. Een jaar nadat ik mijn leven inpakte in 5 koffers en op het vliegtuig stapte naar mijn nieuwe leven. Ik had toen geen flauw benul van wat mij te wachten stond. Ik had er heel bewust voor gekozen om voor mijn vertrek niets op te zoeken over Lissabon of Portugal. Mijn plan was om daar aan te komen zonder enige vooroordelen. Dat was waarschijnlijk een van de beste beslissingen die ik kon nemen op dat moment, want in alle mogelijke opzichten was ik verrast en verwonderd. De cultuur, het klimaat, de mensen, de architectuur… alles voelde aan als een frisse lentebries. Vernieuwend, verademend, en verschrikkelijk verrijkend.

De zon schijnt altijd feller aan de overkant
Ik was nog nooit echt alleen geweest voor zo lang. Na een paar weken wennen aan het alleen zijn voelde ik het al: daar weggaan zou moeilijk zijn. Lissabon is een prachtige stad. Zo groot, zoveel plaatsen om je in te verliezen, dingen om te ontdekken en mensen om te leren kennen. Het is makkelijk om je er heel klein te voelen, maar op een of andere manier voelde ik mij alsof ik er een deel van uit maakte. De manier van leven in Portugal is zo anders dan in België. Is het omdat de zon er altijd schijnt? Is het omdat de mensen alles veel rustiger aan doen? Is het omdat alle gebouwen mooie pastelkleuren hebben? Of is het omdat ik in Lissabon eindelijk was wie ik altijd wou en dacht te zijn? Van saaie dagelijkse taken als naar de lokale supermarkt Pingo Duce gaan, tot zonsondergangen bewonderen vanop een rooftopbar, in elke dag verscholen zich zoveel kleine gelukskes. Gelukskeswaar ik hier in België zoveel moeite mee heb om ze te vinden.

Het meisje dat op Erasmus was
We zijn nu welgeteld een jaar verder, maar ik zit met mijn hoofd nog helemaal daar. Ik kan geen vat krijgen op het dagelijkse leven hier en het terug oppakken ervan. Ook op school ben ik “het meisje dat op Erasmus was” en zijn mensen verder gegaan met hun vriendschappen zonder mij. Op een half jaar tijd ben je snel vergeten, oud nieuws. Kortweg, België doet het niet meer voor mij, mij gelukkig maken. Het voelt alsof ik in een hele lange zwarte tunnel zit en die tunnel heet België. Al een maand is het grijs buiten. Al een maand hap ik naar de zon die er vorig jaar in oktober wel was in Lissabon. Het is alsof beseffen dat ik mijn leven nog altijd niet terug op de rails heb, mij juist nog dieper in die zwarte tunnel duwt.

De weg weer op geraken
Als je thuis niet meer als thuis aanvoelt, wat moet je dan? Als je echte thuis duizenden kilometers van hier is, wat doe je dan? Ik ben de connectie kwijt, met dit land waarin ik woon. Een mentale blokkage die mij ervan weerhoudt om hier enig geluk te vinden. Ik kan wel troost vinden in weten dat ik niet de enige bent die zich zo voelt. Alleen weet ik niet wat ik nu juist moet doen om vanuit de tunnel de weg weer op te geraken. Het zat altijd wel in mij, het verlangen om uit België weg te gaan op een bepaald punt in mijn leven. Toch had ik nooit kunnen denken dat wanneer ik dat dan deed, ik in een “state of no return” zou terecht komen. Nooit had ik gedacht dat de beste ervaring van mijn hele leven zo’n diepe indruk zou nalaten en ik zo moeilijk zou kunnen loslaten.

Niets kan je voorbereiden op een half jaar weg zijn van thuis. Net zoals niets je kan voorbereiden op terug komen. Heel snel wist ik al dat België niet meer zou aanvoelen als thuis. Geen curryworst special met frietjes die mij hier nog troost biedt. Ik ben mijn hart en ziel verloren in Lissabon. De stad waar ik voordien niets over wist, is nu de liefde van mijn leven. Hoe ik daarmee moet omgaan, het niet in Lissabon zijn, dat weet ik nog altijd niet. Ik denk nu vaak terug aan die waarschuwingen over de Post-Erasmusdepressie. Gezien heb ik het en ik geloof het nu ook.

© Tekst & beeld: Nathalie Van Hauwe